Ιωάννης Παπαδόπουλος[1]
Ας ξαναδούμε το νόημα της πίστης, την αίσθηση του ιερού – και ας μην είναι αναγκαστικά αυτή η αίσθηση εκπεφρασμένη με ένα θρησκευτικό δόγμα – για να δοθεί μια νέα φρεσκάδα σ’ αυτήν την ανάγκη πίστης. Τι κρατάμε και τι αφήνουμε σ’ αυτήν τη συνθήκη όπου είμαστε; Κρατάμε τα καλά και αφήνουμε τα άσχημα. Μπορούμε και πρέπει να κρατήσουμε την ίδια την ετυμολογική πηγή της θρησκείας, του religare: τη σύνδεση, που είναι το αντίθετο από τη διαίρεση. Αν αυτή η ανάγκη πίστης σήμερα, σ’ αυτήν την σχετικιστική και ριζοσπαστικοποιημένη Μετανεωτερικότητα, δεν είναι μια ανάγκη επανασύνδεσης, τότε τι είναι; Αυτό είναι το πρώτο και βασικό πράγμα που κρατάμε.
ΜΕΤΑΦΟΡΤΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΣΕ ΜΟΡΦΗ “.pdf”
***Δημοσιεύθηκε αρχικά στις 31.10.2020 στο Κέντρο Αριστείας Jean Monnet “Ευρωπαϊκός Συνταγματισμός και Θρησκεία(ες)”.
[1] Διευθυντής ΚΕΔΗΔ, Αναπληρωτής Καθηγητής Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών Πανεπιστημίου Μακεδονίας.